سلیمان فیضی
هفته تربيت بدنی و ورزش؛ سمبل تجسم عينی از واقعيت‌های پاک و بی‌آلايش و رفتار برگرفته از فرهنگ، اعتقادات، انديشه‌ها، آموخته‌ها، خودباوری، تلاش و تعصب انسان در تبليغ و ترويج ارزش‌های والای اخلاقی، بر ورزشکاران گرامی، اساتيد معزز، مربيان و به ويژه مروجان اين فضيلت نيكو و ارزشمند، فرخنده و تهنيت باد.
ورزش با افزایش مشارکت، همدلی و احساس تعهد و تعلق اجتماعی با پمپاژ حال خوب به جامعه می‌تواند یخ سکون و بی‌میلی را شکسته و با میدان مغناطیسی مملو از انرژی، اصل «ما می‌توانیم» را در سطح یک سرزمین، پژواک نماید.
ورزش سلامت محور با تقویت اندام‌های جسمانی و حالات روانی به کیفیت زندگی کمک کرده و ذهن و حس افراد را به سوی حیات امیدوارانه هدایت می‌کند. با نگاهی کارکردی، ورزش در ساحت قهرمانی و حرفه‌ای، همچون دستگاه «تولید و افزایش امید» است که نمایشگر توانمندی و ظرفیت‌های رشد و پیشرفت یک جامعه به شمار می‌آید. این ویژگی ورزش را در جایگاه یک نهاد الگومند در جامعه قرار می‌دهد.
متأسفانه در برنامه هفتم توسعه یک کلمه از ورزش نیست. توسعه فراگير و پايدار ورزش در مناطق کشور در اجرای سياست‌های كلان عرصه ورزش و جوانان كه در پرتو خرد جمعی و مبتنی بر آگاهی و تلفيق علم و عمل صورت می‌گيرد، نقطه عطفی در تاريخ ورزش كشور رقم خواهد زد.
رشد و توسعه ورزش، موجب کسب افتخار و همبستگی اجتماعی و یکی از ارکان توسعه کشورمان خواهد شد. نهادینه کردن فرهنگ ورزش، ارتقای دانش و بینش ورزشی و رویکرد توجه ویژه به ورزش قهرمانی، استعدادیابی، توسعه ورزش در مناطق شهری و روستایی، کاهش آسیب‌های اجتماعی، تشکیل کارگروه فرهنگی، اجتماعی در حوزه ورزش بانوان برای توسعه ورزش این حوزه، تجهیز باشگاه‌های ورزشی، توسعه ورزش همگانی، احیا و تقویت بازی‌ها و ورزش‌های سنتی و آیینی و بومی از جمله راهکارهایی است که توانمندی و امید به آینده را در میان جامعه ورزشی تقویت خواهد کرد.
ورزش در بوکان دهه‌هاست بر اثر فقدان یک نقشه راه جامع و طرح مدون، دچار سردرگمی و واپس‌ماندگی شده است و در مسیر ناکجا آباد و مه‌آلود با آینده‌ای مبهم روبروست. بی‌نظمی در اکوسیستم ورزش بوکان، حاصلش فرسودگی ساختار و افول اکثر رشته‌های ورزشی است. ورزش به مثابه یک جهان کوچک اجتماعی در سال‌های اخیر، از معنای کارکردی خود تهی‌‌ شده و به دلیل عدم حضور دیدگاه‌های تخصصی و توسعه‌محور در ساختار کلان ورزش شهرستان، این نهاد اجتماعی دچار چالش و ضعف جدی است و خلاء موجود، موجب هدررفت سرمایه‌های انسانی و اقتصادی و از دست رفتن فرصت‌های متعدد شده است.
چشم‌پوشی از خطای مدیران، بحران آفرین است، اما نمایندگان مجلس شورای اسلامی در مقابل انفعال وزارت ورزش و مدیران آن، سکوت پیشه کرده‌اند و البته از این نمایندگان هم نباید انتظاری داشت؛ چرا که سال پایانی حضورشان در مجلس را تجربه می‌کنند و بیش‌تر به فکر مسائل شخصی و منطقه‌ای خود و منافع دوستان و اعضای ستاد انتخاباتی هستند تا بلکه از این راه، حضورشان را تمدید کنند.
مدیریت، یک شاخه استراتژیک زیربنایی مورد استفاده حوزه‌های مختلف از جمله ورزش است که یک ابزار طلایی در اداره و بهکرد امور ورزشی محسوب می‌شود. امروزه ورزش بازتاب بحران‌های مدیریتی در جامعه است و در اثر بحران‌های خودساخته توسط عاشقان خدمت به ملت که جز پاس گل به جبهه عقب‌ماندگی؛ هنر دیگری نداشته‌اند، فصل جدیدی توأم با حسرت و ملال و سرخوردگی در ورزش بوکان پدید آورده است و هر بار جنبه‌های دیگری از مدیریت غیر حرفه‌ای در ورزش آشکار می‌شود. به حقیقت جمله: «این خزانم را نبین، ما هم بهاری داشتیم» گویای وضعیت این روزهای ورزش منطقه موکریان است.
در گستره ورزش شهرستان بوکان ایجاد فرصت‌ها و اختصاص هزینه‌های بسترساز، امری ضروری و گریزناپذیر است. باید به منظومه مدیریت ورزش بوکان، معنا و محتوا بخشید و در آن، تخصص و دانش شغلی را به رسمیت شناخت تا فضایی جهت ورود تفکرات نو و اثربخشی نیروهای سازنده، فراهم شود.
اینجانب که همیشه با افتخار عضو کوچکی از جامعه بزرگ ورزشی هستم، با آرزوی سلامت و سعادت برای ورزشکاران عزيز ايران اسلامی، هفته تربیت بدنی و ورزش را به همه ورزشکاران و قهرمانان محبوب شهرستان بوکان و به خصوص تلاشگران در حوزه ورزش تبریک می‌گویم و امیدوارم این هفت روز، سرآغاز روزهای سالم‌تر و شاداب‌تر و بهتری برای همشهریان و هموطنان عزیزمان باشد.