ساسان جهانگیری

جامعه کُردی در ادامه سیر تکوین رفتار سیاسی-انتخاباتی‌شان، انتخابات را به مثابه عرصه‌ای برای بروز واکنش اجتماعی-مدنی و رهیافتی نو برای انتقال پیام‌های خاص و انعکاس واقعیات موجود به طرف‌های دیگر و از جمله حاکمیت می‌داند لذا سعی می‌کند در انتخابات رفتاری نسبتا منسجم، واحد و هدفمند از خود بروز دهد.

رسالت تعیین خط مشی و ایجاد چنین همگرایی اجتماعی در این بین برعهده خواص این جامعه است. الیت کُردی نه تنها در انتخابات محلی (شورا و مجلس)، حتی در دوره‌های اخیرِ انتخابات ریاست جمهوری ایران و به رغم محدودیت‌های موجود در قانون اساسی و نیز نظارت استصوابی که باعث گردیده کُردها صرفا انتخاب‌گر و نه انتخاب‌شونده باشند سعی داشته، ضمن سنجش شرایط موجود با جهت‌دهی به سمت و سوی فکری و ایجاد انسجام رای، از آن به عنوان ظرفیتی مناسب در جهت تعامل با کاندیداها، بده بستان‌های سیاسی، برآوردسازی مطالبات جمعی برحق و مرتفع‌ سازی نقایص موجود بهره گیرد.

از دیگر سو و در مقام کنش‌گری، خواص کُرد پیامدهای انتخابات را فراتر از هدف اصلی و صوری آن یعنی گزینش یک فرد ولو برای عالی‌ترین مقام اجرایی و دومین مقام مهم کشوری می‌دانند، بعضاً نتایج جانبی را حاوی پیام‌ها، فرصت‌ها و چالش‌های خاص و در درجه اهمیت بالاتر (از هدف اصلی) برای جامعه خود دیده و با رصد شرایط جاری، ارائه تحلیل و قرائت‌های خود و پیش‌یابی گزاره‌های محتمل، سعی در همراستا سازی افکار عمومی با اندیشه‌های خود دارند.

انتخابات ریاست‌جمهوری پیش‌رو اما حایز شرایط خاصی است با توجه به عدم توانایی ستادهای انتخاباتی در جلب نظر مساعد خواص کُرد، آن‌ها نتوانسته‌اند به نوعی اجماع ضمنی و حداکثری حول یک کاندیدای واحد دست یابند و در سایه سردرگمی و تشتت موجود، نوعی نگرانی و انفعال بر فضای فکری و تصمیم‌گیری حاکم است.

تنها نقطه اشتراک فعلی، اعتقاد اکثریت نخبگان کُرد بر مشارکت حداکثری در انتخابات و پرهیز از بایکوت است. با این همه به نظر می‌رسد در نبود جذابیت‌های لازم و عدم اقناع، بیشتر از اتخاذ رویکردی ایجابی و تایید یک نامزد از جانب کُردها، در پیش گرفتن رهیافتی سلبی و تلاش برای عدم موفقیت یک کاندیدا، محتمل‌ترین سناریو برای شرکت ایشان در انتخابات است.